بنا بر قوانین مهاجرتی کشور کانادا تنها افرادی به عنوان مهاجر یا برای حضور موقت به کانادا پذیرفته می گردند که به این کشور ممنوع الورود نباشند.

 به طور معمول یک فرد بنا به هر یک از دلایل زیر ممکن است به کانادا ممنوع الورود گردد:

• مسایل امنیتی مثلا عضویت در گروه های تروریستی
• زیر پا گذاشتن حقوق بشر
• ارتکاب به جرایم سنگین
• ارتکاب به سایر جرایم
• عضویت در گروه های خلافکار
• مشکلات مربوط به سلامت جسمانی
• مسایل مالی
• دروغگویی یا پنهان کردن واقعیت
• در تضاد بودن شرایط متقاضی با قانون مهاجرت کانادا معروف به IRPA و اخذ ویزا کانادا
• ممنوع الورود بودن همراهان متقاضی
• در تضاد بودن شرایط متقاضی با مسایلی که در آیین نامه های مهاجرت به کانادا نظیر IRPR مطرح گردیده

همان طور که در بالا آمد یکی از علل ممنوعیت ورود، به خاطر مسایل پزشکی و سلامت فرد میباشد.

سلامت یک فرد به طور معمول به دو دلیل موجب ممنوعیت ورود شدن وی به کانادا می گردد:

1.وضعیت جسمانی فرد سلامت جامعه کانادا را به خطر می اندازد.
2.وضعیت جسمانی فرد متقاضی به گونه ای میباشد که هزینه ای سنگین بر نظام درمانی یا خدمات پزشکی کانادا تحمیل میکند.

اگر متقاضی با مشکلات گروه اول مواجه گردد تا زمان رفع این مشکلات مانع ورود وی به کانادا میشوند.

در گروه دوم  افراد به سه دسته تقسیم میشوند:

1.افرادی که توسط همسرشان به کانادا اسپانسر گردیده اند یا کسانی که تقاضای پناهندگی آنها پذیرفته گردیده یا افرادی که هزینه های درمانی آنها از متوسط هزینه های صرف شده برای کانادایی ها کمتر می باشد.
2.کسانی که هزینه های آنها مستقیماً نظام درمانی (نظیر هزینه های بیمارستان، پزشک و …) را تحت تأثیر قرار می دهد و این هزینه ها از متوسط هزینه های صرف شده برای کانادایی ها بیشتر میباشد.
3.کسانی که بخشی از هزینه های آنها مستقیماً به نظام درمانی مربوط نمی گردد و برای مثال نیاز به کمک گرفتن از یک پرستار در محل منزلشان دارند یا اینکه نیاز به فیزیوتراپی دارند.

دسته اول به خاطر هزینه های پزشکی به مشکل نمی خورند و به کانادا ممنوع الورود نمی شوند. دسته دوم متأسفانه به کانادا ممنوع الورود می شوند. نظام پزشکی رایگان کانادا Universal Health Care نظامی میباشد که تحت آن بخش قابل توجهی از نیازهای درمانی افراد پوشش داده می شود. این نظام که در اقدامی هماهنگ بین استان ها و دولت فدرال شکل می گیرد هزینه هایی نظیر ویزیت پزشک، بستری شدن در بیمارستان، عمل های جراحی و غیره را به جای کانادایی ها پرداخت میکند. البته تشریح ریز مواردی که پوشش داده می شوند و نمی شوند پیچیده و از استانی به استان دیگر متفاوت میباشد؛ ولی به طور کلی می توان انتظار داشت که همه موارد مرتبط با سلامت افراد تحت پوشش باشد.

نکته مهم اینجاست که بجز بعضی از استان ها در کانادا اگر موردی باشد که تحت پوشش نظام دولتی باشد شما حق ندارید از جیب خودتان بابتش پولی پرداخت کنید. به عبارت دیگر این خدمات برای فقیر و غنی رایگان می باشد و این طور نیست که یک نفر پول بپردازد و خارج از صف به وضعیتش رسیدگی گردد. نفس این تصمیم قانونی بر این است که افراد پولدار نتوانند خدمات بهتر را به خودشان اختصاص بدهند. 

از سوی دیگر پاره ای خدمات هستند که به طور پیش فرض هزینه های آنها توسط دولت کانادا پرداخت نمی گردد ولی ممکن است در شرایط خاص این کار به وقوع بپیوندد. مثلا اگر وضعیت مالی فرد در شرایط خاصی باشد یا به دلیل نوع بیماری اش، هزینه های فیزیوتراپی وی پرداخت گردد (نظر به اینکه ریز قوانین در استان های مختلف متفاوت است ممکن است مثال فیزیوتراپی شامل همه استان ها نشود). در  چنین وضعیتی اگر فرد قادر و مایل باشد که هزینه هایش را خود بپردازد نیاز و اجباری به استفاده از کمکهای دولت کانادا نیست. این دسته از خدمات Social Services یا خدمات اجتماعی نام دارد.

با توجه به توضیحات فوق در دسته سوم اگر بخشی از نیازهای فرد اجباری باشد و بخشی از آن اختیاری (یعنی هزینه ها را خود فرد بتواند پرداخت کند) در آن صورت اگر آن فرد نشان دهد که هم مایل است و هم قادر به پرداخت هزینه هاست، بخش هزینه های اختیاری را از کل هزینه هایی که به عهده وی است کم می کنند. اگر هزینه های باقیمانده (یعنی آنهایی که به اجبار توسط دولت پرداخته می شود) از متوسط هزینه های صرف شده برای کانادایی ها کمتر باشد در آن صورت فرد مذکور به کانادا ممنوع الورود نیست. در غیر این صورت این فرد ممنوع الورود می باشد.